Fusionimi i shtyllës kurrizore torakale

Çfarë është ajo?​

Fusionimi i shtyllës kurrizore torakale është procedurë kirurgjikale për stabilizimin e përhershëm të shtyllës kurrizore torakale. Zakonisht indikohet për gjendje të tilla si deformime të rënda të shtyllës kurrizore (si skoliozë ose kifozë), paqëndrueshmëri të shtyllës kurrizore për shkak të traumave ose tumoreve, sëmundje degjenerative të diskut që çon në lëvizje të dhimbshme dhe në disa raste të infeksioneve ose frakturave të shtyllës kurrizore. Qëllimi kryesor është të sigurojë stabilitet, të korrigjojë deformimin dhe të lehtësojë dhimbjen.

Shtylla kurrizore torakale, me lidhjet e saja me brinjët dhe afërsinë me organet vitale, paraqet sfidë të konsiderueshme për kirurgjinë. Një nga qëllimet kryesore është ruajtja e lëvizshmërisë së kraharorit dhe funksionit të mushkërive, veçanërisht tek fusionimi në  shumë nivele.

Kujdesi pas operacionit përfshin menaxhimin e dhimbjes, terapi fizikale dhe monitorimin e komplikimeve të hershme dhe të vonshme. Në rastet e korrigjimit të deformimit, imazhi postoperativ është vendimtar për të vlerësuar korrigjimin dhe për të monitoruar përmirësimin.

Procedura

Mund të përdoren disa qasje për fusionimin e shtyllës kurrizore torakale, secila me indikacione specifike dhe nuanca teknike:

 

  • Qasja posteriore: qasja më e zakonshme për fusionimin e kraharorit, veçanërisht për korrigjimin e deformitetit. Përfshin vendosjen e vidhave dhe shufrave për të stabilizuar shtyllën kurrizore. Kjo qasje lejon fiksim të gjerë në më shumë nivele dhe është i përshtatshëm për manovra të ndryshme për korrigjimin e deformimit.

 

  • Qasja e përparme: përdoret për qasje të drejtpërdrejtë në trupin e unazave torakale, shpesh për reseksionin e tumorit, debridimin e infeksionit ose rindërtimin e shtyllës së përparme.

 

  • Qasjet laterale ose torakoskopike: këto qasje minimalisht invazive përdoren për indikacione specifike, të tilla si stabilizimi lateral i shtyllës kurrizore, duke arritur një reduktim të dhimbjes dhe morbiditetit postoperativ.

 

Procesi i fusionimit përfshin përdorimin e grafteve kockore, të cilat mund të jenë autografte, alografte ose zëvendësues sintetikë, për të nxitur rritjen e kockave nëpër segmentet e bashkuar. Kompleksiteti i fusionimit kurrizor torakal kërkon planifikim dhe ekzekutim të saktë kirurgjik. Imazheria dhe neuromonitorimi intraoperativ sigurojnë vendosjen e saktë të instrumenteve dhe mbrojnë strukturat nervore.